Coalitie HOT krant - 2019-02

3 Waar ondernemers in het gebied vooral een zakelijk belang hebben in het Broekpolder 2040-proces, raakt het bewoners veelal persoonlijk. Veranderingen in de Broekpolder kunnen immers ingrijpende gevolgen hebben voor hun leefgenot in de toekomst. Tegelijkertijd willen de meeste bewoners ook de ontwikkeling van bedrijven niet in de weg staan. Door op gelijkwaardige basis met elkaar aan tafel te gaan én te blijven, heeft het proces volgens Anneke van Vliet toch kans van slagen. ‘EENHUISDRAAGTVAAK VEELHERINNERINGEN METZICHMEE’ het Westland sneller achteruit holt dan vaak wordt gedacht.” Groot is daarom het respect van Anneke voor de bedrijven in het gebied die nu het voortouw nemen met het Broekpolder 2040-proces. “Deze ondernemers durven hun nek uit te steken en hun portemonnee te trekken om het gebied grootschalig aan te pakken. Zij hebben met elkaar ingezien dat het hier wel om iets belangrijks gaat, namelijk de toekomst. En ik draag daar als bewoner graag mijn steentje aan bij.” Anneke gelooft dat het proces dat is ingezet kans van slagen heeft. “Juist omdat het breed wordt gedragen door ondernemers, politiek én bewoners. Natuurlijk zit ik er, net als veel andere bewoners, dubbel in. Voor particulieren is het zeker niet makkelijk. In ons geval gaat het tenslotte over de plek waar we wonen. Een huis en een woonplek dragen vaak veel herinneringen met zich mee. Wij wonen hier al sinds 1977 en onze kinderen zijn hier opgegroeid. Dat wil je ook niet zomaar opgeven. Maar juist door aan tafel te gaan kun je zelf ook invloed uitoefenen en meedenken over de toekomst.” Wanneer ben je tevreden? Anneke meldde zich in eerste instantie aan uit nieuwsgierigheid, maar heeft na de bijeenkomsten die plaatsvonden wel degelijk het gevoel dat de belangen van bewoners óók worden behartigd. “De vraag is alleen: wanneer ben je tevreden? Dat is voor iedereen weer anders. Ik zie de Broekpolder vooral als een fijne en veilige plek om te wonen. Leefbaarheid, toegankelijkheid, veiligheid en natuur zullen belangrijke thema’s vormen. Maar alle betrokkenen hebben hun eigen voorkeuren en het is lastig om overal rekening mee te houden. Dus zul je met elkaar ook concessies moeten doen als je er echt uit wilt komen.” Volgens Anneke geldt dat voor de bewoners, maar ook voor de ondernemers. “Want wie zegt dat het Westland in de toekomst nog ruimte moet bieden aan productiebedrijven? Misschien moet dit gebied zich wel richten op onderzoek en moet de productie elders worden ondergebracht. En we spreken nu telkens over een energieneutraal gebied. Maar over een jaar kan alles weer anders zijn en liggen de antwoorden mogelijk op een heel ander vlak.” Als oud-gemeenteraadslid weet Anneke bovendien als geen ander dat beleidsbepalers vaak maximaal vier jaar vooruit denken. “Wij proberen nu twintig jaar vooruit te kijken, ga er maar aan staan.” Als Anneke puur naar de kant van de bewoners kijkt, voorziet zij dat een groot aantal woningen in de toekomst moet worden verplaatst. “Dat is een lastig proces waar ook allerlei vergunningsaanvragen bij komen kijken. Waar moeten die woningen vervolgens komen? En kun je mensen die nu in een buitengebied wonen straks in hoogbouw huisvesten? Ik krijg het al benauwd als ik eraan denk. Maar dat zijn wel de vragen die gesteld én beantwoord moeten worden.” Volgens Anneke is het ook zeker geen uitgemaakte zaak dat de huidige bewoners straks het gebied moeten verlaten. Woningbouw rond de kern van Kwintsheul of het Wollebrand-gebied is ook een mogelijkheid. Maar daarvoor zullen we eerst met elkaar tot een goed plan moeten komen, zodat we daar vervolgens met elkaar over in gesprek kunnen.” Terugkijken op bijzonder proces Anneke benadrukt nogmaals dat zij vertrouwen heeft in het proces. “We zijn eigenlijk nog maar net begonnen en er zullen nog heel veel gesprekken gevoerd moeten worden. Het juiste tempo is hierbij belangrijk. Het moet allemaal niet te snel gaan, want het moet wel goed gebeuren. Maar als je te langzaam beweegt, haken mensen weer af.” Zelf verwacht Anneke over twintig jaar niet meer in de Broekpolder te wonen. “Tegen die tijd zijn wij zeer bejaard. Maar je weet het nooit. Eigenlijk kan ik mij niets beters wensen dan hier de komende jaren te blijven wonen, gezond te blijven en te genieten van de ruimte die wij hebben. Als er straks een plan ligt en zaken worden concreet, zal het ongetwijfeld lastig worden. Maar het is aan ons gezamenlijk om ervoor te zorgen dat iedereen straks voordeel uit die situatie haalt en terugkijkt op een bijzonder proces.” ● Anneke van Vliet verhuisde in 1977 van het centrum van Naaldwijk naar de Oostheullaan in Honselersdijk. “Ons huis werd door de gemeente opgekocht om plaats te maken voor een parkeerterrein. Mijn man werkte in die tijd aan de Oostheullaan en wij konden daar een woning op 2.000 vierkante meter kopen. In het begin was dat behoorlijk wennen. We waren gewend aan drukte om ons heen, maar in de Broekpolder gingen we aan een doodlopende laan wonen waar niemand voorbij kwam.” Het duurde dan ook enkele jaren voordat Anneke helemaal op haar plaats was in de polder. “Toen er meer bebouwing kwam en het gebied veranderde, gingen we ons meer thuis voelen. We kregen ook meer contact met andere mensen in de Broekpolder. Vandaag de dag zijn wij gepensioneerd en genieten we vooral van onze grote tuin en de natuur in de omgeving.” Wirwar aan laantjes Door de jaren heen veranderde er veel in de Broekpolder, geeft Anneke aan. Steeds meer mensen verhuisden, bedrijven werden groter en er kwamen meer arbeidsmigranten in het gebied wonen, waarmee het contact minimaal was. Langzaam aan werd duidelijk dat de Broekpolder moest worden aangepakt om het gebied in de toekomst aantrekkelijk te houden. “Ik heb twaalf jaar lang in de gemeenteraad gezeten en toen al maakte ik mij zorgen over de Broekpolder. Het is een wirwar aan laantjes geworden, sommigen lang, sommigen kort. En tussen de bedrijven staan her en der wat huizen. Al met al is het gebied behoorlijk verrommeld. Wil je als Westland leidend blijven binnen de tuinbouw, dan moet dat veranderen. Want het gebied is op deze manier totaal niet toekomstgericht. Bedrijven kunnen niet groeien en bewoners raken steeds meer geïsoleerd. Maar vanuit de gemeente is daartoe nooit het initiatief genomen. Terwijl ANNEKEVANVLIET , BEWONER: ‘Het gaat hier wel over de plek waar wij wonen’